Bajka Boćkleków (Ptakoteka 7.)

Rodzina Boćkleków była inna niż wszystkie. Słowo daję. Najstarsze pokolenia, o jakich tylko pamiętała babcia Kikonia, to miały. Pan Boćklek obawiał się nawet, że może być problem, gdy pisklaki pójdą do Szkoły Ptasiej Wyspy.

Trzeba tu powiedzieć, że rodzina bardzo dbała o swoją prywatność i mało kto na wyspie znał ich tajemnicę. A ci, co znali, nie opowiadali wokół o niezwykłych sąsiadach.

Zdarzyło się kiedyś, że pani Boćklekowa wybrała się z kilkoma koleżankami, takimi z młodości, na piknik do Zatoki Śpiewających Wilców. Panie bawiły się świetnie, przypominając sobie anegdotki z minionych lat. Niespodziewanie wilce umilkły. Rozbawione koleżanki, oczywiście, nawet tego nie zauważyły. Za to pani Boćklekowa, ni z tego, ni z owego zawołała:

-Mam pomysł, lećmy na wzgórze, tam jest lepszy widok na Zatokę, zrobimy świetne zdjęcia!

Propozycja spodobała się wszystkim, więc przyjaciółki błyskawicznie spakowały kosze i koce, a po kilku machnięciach skrzydłami były na wzgórzu.

Wtedy stało się coś niezwykłego. Zerwał się porywisty wiatr, pociemniało i w jednej sekundzie cała plaża, na której przed chwilą odpoczywały, znalazła się pod wodą. Przyjaciółki zamilkły.

-To zupełnie tak, jakbyś wiedziała, co się stanie… -wyjąkała przerażona pani Długoptakowa.

– To prawda! - Tak! - Właśnie!- pokrzykiwały jedna przez drugą wystraszone koleżanki.

- No co wy? -zawołała zbyt głośno pani Boćklekowa. -Chciałabym mieć taką moc! Ale przyznaję, udało mi się!

Po krótkiej chwili ciszy rozległ się radosny śmiech i wszystkie piknikowiczki potwierdziły, że szczęście ich dziś nie opuściło.

Więc już wiecie! Rodzina Boćkleków widziała przyszłość. To była umiejętność w równym stopniu pomocna, co utrudniająca życie. Pisklaki nieraz przechwalały się swoją magiczną umiejętnością, ale inne ptaki im nie wierzyły, nawet wyśmiewały się i kpiły z przesadnej wyobraźni i zarozumialstwa małych Boćkleków. Tak więc i one szybko zrozumiały, że nie warto zdradzać tak ważnych sekretów. Nauczyły się też z czasem, że zamiast mówić, raczej warto działać, a inni i tak efekty tego działania przypiszą bliżej nieokreślonemu szczęściu, fartowi i czemu tam jeszcze będą chcieli. Najtrudniej przecież dostrzec to, co się ma przed samym nosem.

Bajka Piórchotka (Ptakoteka 6.)

Akademia Niezwykłych Stworzeń to nie przelewki. Kalendarz wypełniony wykładami, zajęciami praktycznymi, czasem też zabawami. Trzeba uczciwie przyznać, że nie wszyscy są w stanie sprostać takim wyzwaniom. Od czasu ogromnego sukcesu psa-Olafa nikt jeszcze nie zasłużył na Magiczny Medal Bajkanii. Do teraz.

Pewnej zwyczajnej środy na niebie Ptasiej Wyspy zaczęło się dziać coś dziwacznego. Najpierw z puchatej chmurki zaczęły wysypywać się radosne chwile, wszystkie kolorowe i smakowite. Potem wiaterek Huri przyciągnął z niemałym trudem wielki wór pełen rozśpiewanych nutek, aż wreszcie ze świstem wylądował autolot Kropaczka i Trelifiolki, którzy przywieźli krótki list od Królowej. Brzmiał tak: Piórchotek wymiata! Gala o zachodzie słońca. Sala Królewskiego Teatru Radości „U Płaskuszka” już gotowa, KK&MK- czyli Kolorowa Królowa i Malachitowy Król.

Zapanowała konsternacja. Nikomu nie chciało się wierzyć, że Piórchotek ma na swoim koncie coś, co zwróciło uwagę pary królewskiej. Ani on zły, ani dobry. Ciągle tylko czytał, a w bibliotece to nawet nocował czasem. Z nikim się nie przyjaźnił. Nie bywał u modnisi, co można było ocenić na pierwszy rzut oka, bo wyglądał jak wielkie jajo posmarowane miodem i wytarzane w strzępkach zielonego pierza. Nic szczególnego. Żadnych przyjaciół, nawet krewnych nikt nie pamiętał.

-To jakaś bujda! – orzekł bez cienia wątpliwości pan Sztachetka. 

-Bujda, nie bujda, a Teatr Płaskuszka cały już faluje magią wróżek! -zawołał pan Długoptak, wzbił się powoli w powietrze i wziął kurs na wiadome miejsce. Wszyscy ruszyli za nim.

-Po co taki pośpiech? - stwierdził zdziwiony Płaskuszek, -do zachodu słońca jeszcze dość czasu. I ruszył wolno, podziwiając szumiące słodko drzewa.

Gdy niebo wystroiło się już w ognisty pomarańcz, a gdzieniegdzie prześwitywała nawet królewska purpura, w Teatrze stawili się wszyscy, ale nie było tłoku, bo widownia rozszerzała się stosownie do przybywających gości. Wszystko było jak zawsze w czasie wizyty Królowej: wróżki, kolory, zapachy, emocje i wszechobecna magia. Tym razem pojawiło się też coś nowego. W głębi sceny widać było solidne, granatowe drzwi ze złotą wywieszką, na której napis falował tak, że nie sposób go było odczytać.

Piórchotek pojawił się, gdy Królowa wezwała go na scenę. Zebrana widownia westchnęła tylko ze zdumienia, bo zielone pióra Piórchotka były modnie ułożone, a on sam uśmiechnięty i radosny, jak nie on- zupełnie… Gdy otrzymał medal za najlepszy wynik wśród tegorocznych absolwentów Akademii Niezwykłych Stworzeń, wygłosił nawet porywającą przemowę. Najciekawsze było to, że mówił o przyjaciołach, których zdobył i o radości z niezwykłej pasji, którą w sobie odkrył. Mieszkańcy Ptasiej Wyspy nie kryli zdumienia.

– To naprawdę magiczna Akademia, skoro z Piórchotka zrobiła takiego światowca i eleganta - myślała myszka Szarusia, marząc o podobnej karierze.

Na koniec Królowa zeszła ku poddanym, uśmiechnęła się i wskazała na tajemnicze drzwi, na których wreszcie objawił się napis: Szkoła Ptasiej Wyspy.

-Moi Kochani! Postanowiłam wzbogacić Królewski Teatr Radości „U Płaskuszka” o wnętrza nowej bajkańskiej szkoły. A wszystko za sprawą niezwykłego Piórchotka, którego mianuję jej profesorem i dyrektorem jednocześnie. Muszę dodać, że mamy nawet pierwszego ucznia! Został nim Piskluszek! Brawa! E-Wróżka podesłała chmurkę, na której mały Piskluszek podpłynął na sam środek. Rozległy się brawa, a Piórchotek uścisnął skrzydło swojego pierwszego ucznia i wręczył mu czapkę z daszkiem, na otoku której widniała nazwa szkoły. Natychmiast podniosły się skrzydła wielu troskliwych rodziców, którzy zapragnęli powierzyć Piórchotkowi edukację swoich pociech.  Pan Długoptak podchodził do wszystkich po kolei z spisywał imiona chętnych na liście, która wiła się jak strumyk w Smoczej Dolinie. Piórchotek był tak szczęśliwy, że nad jego głową wciąż wirowały złote i brylantowe gwiazdki.

Tylko pan Sztachetka kręcił deseczkami i mruczał: -No coś takiego…, nigdy bym nie pomyślał…, chyba się starzeję, choć płaszcz mam nowy i w modny wzorek, a o świecie wiem to i owo… . Wiem, nie wiem, z dzieciakami do szkoły chyba nie wypada…, swoje lata już w końcu mam… I wtedy usłyszał dźwięczące dumą słowa Piórchotka: -W każdym wieku można się uczyć w naszej szkole, właśnie pojawiło się na liście uczniów nazwisko pana Sztachetki, brawo! I rozpoczęła się wesoła zabawa, a pan Sztachetka aż podskakiwał z radości, bo nikt się z niego nie naśmiewał, tylko wszyscy mu gratulowali!  

Bajka Płaskuszka (Ptakoteka 4.)

To był ptak najmilszy ze wszystkich mieszkańców wyspy. Serio! Często chodził piechotą, co innym ptakom nie zdarzało się zbyt często, a nawet śmiało mogę powiedzieć, że nigdy. Na Ptasiej Wyspie wszyscy święcie wierzyli, że spotkanie Płaskuszka o wschodzie słońca wróży rozświergolony dzień pełen radości i miłych niespodzianek. Zdarzało się, że Płaskuś, wiedząc o czyimś problemie albo smutku, specjalnie przechadzał się o świcie blisko jego domku, żeby odpędzić smutki i wspólnie zrobić coś niezwykłego.

Zrobiło się jeszcze bardziej niezwykle, gdy w pewien piątkowy poranek do drzwi Płaskusiowego domku ktoś natarczywie załomotał. Gdy tylko klucz zatańczył dwa razy w zamku, a zasuwka odskoczyła z gracją, do wnętrza weszła, a może lepiej byłoby powiedzieć, wpadła jak wiosenna burza niezwykła i, co muszę podkreślić, nieznana gospodarzowi persona.

Płaskuś oniemiał, uśmiechał się bliski chichotu i pocierał bezradnie fioletowe piórka na brzuszku. Zanim odszukał myśl, co by tu można było powiedzieć w tej sytuacji, falująca kula cytrynowych, limonkowych i pomarańczowych piór znieruchomiała, a na jej szczycie ukazała się malutka główka o wielkich czekoladowych oczach przysłoniętych nieco daszkiem kraciastej czapeczki. W sekundzie wszystko stało się jasne! Przybyła dawno niewidziana na wyspie Wróżka  Emer! Płaskuszek właśnie miał radośnie i grzecznie powiedzieć: -Siemka, gdy pomieszczenie wypełniło się słodkim zapachem melodyjnych słów, które nijak nie pasowały do kuli tańczącego pierza.  

-Mój drogi, do dzieła! Nie stój tak, do roboty!

-Aaaa…le co mam robić, właściwie? Zapytał po raz drugi zbity z tropu Płaskuś.

-Jak to co! Ratować!, Ratować, mój ty Lilaczku…

-O, no to, to już nie! Tylko nie Lilaczku! Płaskuszek nie znosił tego przezwiska. Dreptało za nim od przedszkola i zawsze przypominało kokardki, które trzy siostry z uporem wiązały na jego ogonie, ku uciesze innych pisklaków… Gdy ochłonął, uchwycił przemykającą myśl, że może chodzi o ratowanie Czarnielota, który postanowił ostatnio zostać pustelnikiem, ale…

Emer podobno umiała czytać w myślach, tym razem zignorowała zupełnie oburzenie gospodarza, a może z tym czytaniem to były tylko plotki? Dość że bez ceregieli wyłożyła wreszcie sprawę. Otóż, Kolorowa Królowa zdecydowała, że na Ptasiej Wyspie powstanie Królewski Teatr Radości i właśnie Płaskuszek został wybrany na jego szefa… Zapadło niezręczne milczenie… Po chwili dało się słyszeć ciche pitpilenie i, rezolutny zazwyczaj, właściciel fioletowego pierza wypalił:

-Nie mogę, absolutnie nie mogę… przecież moje spacery… rozmowy… no i w ogóle… Nic z tego, odmawiam!

-Oj tam, nie marudź… zaśpiewała Emer, zafalowała burzą modnych piór i już stali przed okazałym gmachem, do którego drzwi prowadziły wprost z salonu Płaskuszka! Pod sklepieniem nowego wnętrza unosił się fioletowy szyld:

Królewski Teatr Radości „U Płaskuszka”

Przyjdź koniecznie na  magiczny spacer!

Co to się działo! Wszyscy znowu mieli świeżą atrakcję, nawet modnisia Lisia-Alisia od czasu do czasu zamykała swój salon i radośnie przemierzała brzozowe alejki teatralnej sceny.  

Płaskuszek był szczęśliwy! Bez względu na pogodę i porę roku mógł teraz spacerować do woli z mieszkańcami wyspy po magicznej scenie, która zawsze zjawiała się tam, gdzie akurat była potrzebna!

Bajka Czarnielota (Ptakoteka 3.)

Czarnielot stał się celebrytą Ptasiej Wyspy. Wyparowała gdzieś jego dawna skromność i życzliwe usposobienie. Nigdy nie starczało mu już czasu dla Płaskuszka, który był jego przyjacielem od zawsze. Miał teraz inne zajęcia. A to selfi z Sikorczankami, a to śniadanko u państwa Boćkleków,  to znów spotkanie z drużyną fruwaczy i tak bez końca. 

Ptaki szeptały po kątach, powtarzając historyjki o wyskokach Czarnielota. Cały Szafirnet huczał od plotek na temat właściciela purpurowego dzioba.  On jednak nic sobie z tych plotek nie robił. Drwił z tych, którzy go podziwiali. Nawet do babci przestał dzwonić.

Szczególnie lubił krytykować wygląd innych ptaków. Obraził Szarolotkę, nazywając ją brzydką i nudną. Doprowadził do łez Puchawa, pękając ze śmiechu na widok jego okularów w czarnej oprawie. A ulubioną rozrywką stało się dla niego naśladowanie lotu Piórchotka. Rechotał, że domowa gęś lepiej sobie radzi w powietrzu, a i Kocurka pewnie by wyżej latała… Piórchotek był w rozpaczy, cała wyspa się z niego naśmiewała… Co tam wyspa! Cały archipelag kpił w najlepsze…

Któregoś dnia, pan Sztachetka zauważył, że pióra Czarnielota zamilkły. On sam nawet tego nie zauważył. Zorientował się, że coś jest nie tak, gdy pewnego ranka  stanął przed lustrem i ujrzał lewe skrzydło zupełnie pozbawione cudownych, kolorowych piór.

Natychmiast pofrunął ku wzgórzu Lisi-Alisi, ale jego lot był nierówny i bardzo męczący. Zasapany i wściekły wylądował u drzwi. Od progu wrzasnął:

-Składam reklamację! Niczego nie umiesz! Twoje pióra zniknęły!

Alisia stała niewzruszona.

-Mój drogi Czarnielocie, czy pamiętasz, co powiedziałam ci, gdy opuszczałeś mój salon?

-Pewnie! Że wyglądam magicznie!

- No właśnie, magicznie! Jednak moja magia nie chce za nic zostać z kimś, dla kogo przyjaźń nie ma wartości, kultura jest zbędna, a dokuczanie innym- to rozrywka.

-Poprawię się, jeśli tylko o to ci chodzi…

-Tylko o to? Aż o to?  Żegnaj Czarnielocie, miałeś szansę, ale źle z niej skorzystałeś. Drugiej nie będzie.

Czarnielot wracał do domu piechotą. Był zdruzgotany i wściekły na cały świat…

Bajka modnisi Lisi-Alisi (Ptakoteka 2.)

Od czasu wizyty psa Olafa, na Ptasiej Wyspie stale coś się działo. Pan Sztachetka twierdził nawet, że to wszystko sprawka wróżek i ich magii, której okruszki można było znaleźć wszędzie. Wyspa błyszczała, śpiewała cichutko, no i pachniała jak pole frezji! Nikogo więc nie zdziwiło za bardzo, że stary dom na wzgórzu wynajęła Lisia-Alisia. Przybyła wprost z Kwiecistej Wyspy Kolorowej Królowej i natychmiast ogłosiła, że otwiera Salon Ptasiej Mody.

Mało kto się do tego przyznawał, ale absolutnie wszyscy zapragnęli odwiedzić to niezwykłe miejsce i zaznajomić się bliżej z modnisią, Lisią-Alisią. Nawet pan Sztachetka myślał całkiem poważnie o zmianie brązowej barwy swoich desek, która całkiem już zblakła, a gdzieniegdzie nawet odpadała całymi płatami. Martwił się tylko, że skoro to Salon PTASIEJ Mody, może nie uniknąć jakiegoś pierzastego deseniu.

Przez jakiś czas nie było jednak odważnego, który powierzyłby jako pierwszy swój wygląd łapkom modnisi. Ptakodziób Czarny rozsiewał nawet plotki, że wizyta u Lisi jest bardzo, ale to bardzo niebezpieczna. Na szczęście, nikt jego rewelacji nie brał na poważnie.

Którejś pachnącej środy gruchnęła wieść, że Czarnielot, wracając z Czeremchowego Zagajnika, zagadał się przez trelimórkę z babcią, zniżył lot i tak nieszczęśliwie zaczepił o gałęzie sosny, że stracił wszystkie pióra lewego skrzydła. Cóż było robić, musiał bez chwili namysłu ruszyć do salonu Alisi.

W okamgnieniu całą wyspę obiegła ta wiadomość, na którą wszyscy czekali. Niektórzy nawet udali się na wzgórze modnisi i oczekiwali w gałęziach pobliskich drzew na efekty pracy artystki. I trzeba przyznać, że było warto!

Po kilku godzinach otworzyło się wielkie okno na poddaszu starego domu i oczom wszystkich ukazał się bohater dzisiejszego dnia. Wyspa wstrzymała oddech. Lewe skrzydło Czarnielota błyszczało błękitnymi i turkusowymi piórami, które miękko falowały na wietrze. Do tego cichutko, prawie niesłyszalnie śpiewały jak woda w strumieniu  szepcząca do traw, kamyków i gawędząca z żabami. Ale to nie było wszystko! Dziób ptaka stał się purpurowy, a nad każdym okiem pysznił się pęk szmaragdowych puszków.

No nie! Tego było już nadto! Tłum ruszył do bramy starego domu, gdzie czekał spokojnie pan Długoptak z okazałym grafikiem spotkań. Modnisia Lisia-Alisia obserwowała wszystko zza firanki i naprawdę nie zgadlibyście, o czym właśnie myślała…

Bajka w Ptakotece (Ptakoteka 1.)

To nawet trudno pojąć! I prawie nie sposób uwierzyć! Tak! Stało się! Przyjechał! Przybył ON i jego aksamitne, miodowe uszy! Na Ptasiej Wyspie zawrzało radosnym świergotem. Każdy ptak chciał uścisnąć łapę Olafa-psa, który ukończył właśnie Uniwersytet Wspaniałych Stworzeń.

Po burzliwej naradzie ustalono, że spotkanie z idolem całej Bajkanii odbędzie się w „Ptakotece”. Miejsca dużo, dobre światło i oczywiście- scena! Niewielka wprawdzie, ale na wywiad i wręczenie upominków wydzierganych własnymi dziobami, a także wokalne popisy państwa Słowików- wystarczy.

Wczesnym sobotnim popołudniem przed „Ptakoteką” zgromadziły się tłumy. Długa kolejka fanów Olafa wiła się od drzwi wejściowych aż po Lisią Polanę. Ptaki i inne stworzenia, znane z kultury osobistej i troski o innych, zachowywały należyty dystans i starały się nie otwierać dziobów. Niektóre dla pewności, znając własne gadulstwo, zawiesiły na nich kwiaty lub upominek i tak pilnowały się, żeby nie ćwierkolić.

Kiedy stojący w kolejce mijał trzy brzózki, dostrzegał wnętrze „Ptakoteki”, ach, co to był za magiczny widok! U sufitu kręciła się błyszcząca, świetlista kula, która mrugała wokół brylantowymi smugami światła!  Olaf witał wszystkich bardzo grzecznie, machał króciutkim ogonkiem, czasem polizał kogoś nieśmiało w skrzydło, czasem zaszczekał, ale dyskretnie, zdarzyło się raz czy dwa, że nawet pochwalił czyjąś kreację lub modną czuprynkę. Niektóre ptaki chciały od razu rzucać się bohaterowi na szyję, ale na szczęście pan Długoptak w porę reagował.

Ku zdumieniu zebranych przybyła też Kocurka, a przecież każdy wie, jak narozrabiała ostatnio. Nie uszło uwadze żadnego ptaka, że panna Kotka ustroiła swój czarny ogon czerwoną kokardą i udawała, że nic a nic się nie przejmuje. Zajęła miejsce przy panu Sztachetce i prezentowała wymyślne ćwiczenia rozciągające. Przyprowadziła ze sobą myszkę Szarusię, żeby pokazać, jak się zmieniła i jaka jest przemiła. Z dala trzymał się też Ptakodziób Czarny.   Przestępował z nogi na nogę, drapiąc przy tym deski pana Sztachetki, był zawstydzony, bo nie wykonał żadnego upominku.  Pan Sztachetka nie bardzo chciał przebywać w tym towarzystwie, ale był kulturalnym płotem, więc tylko zmrużył oczy i wymownie milczał.

Kiedy już wszyscy zajęli swoje miejsca, przemówił wilga Leon. Powitał wszystkich, machnął skrzydłem i… zaczęło się! Najpierw rozległy się ciche świsty, potem powietrze zafalowało, rozbłysły ciepłe, miodowo-złote światła i wszyscy zebrani aż krzyknęli z zachwytu! Błyszcząca kula zawirowała i „Ptakoteka” zmieniła się w Salę Tronową Zamku Kolorowej Królowej! Wszystkie miejsca zostały zajęte! Pojawiły się wróżki, zwiadowcy i pary królewskie wszystkich wysp Archipelagu Bajki na Raz. Wróżka Tysiąca Emocji wirowała pod sklepieniem, rozsiewając radość, zachwyt i euforię!

Olaf oniemiał. Nie wiedział, co się dzieje! Nie zrozumiał z wrażenia ani słowa z przemówienia Królowej i nawet nie śmiał spojrzeć na swoją szyję, na której pojawił się Magiczny Medal Bajkanii. Zerkał na piętrzące się stosy prezentów, które za sprawą E-Wróżki spłynęły deszczykiem na scenę. Mało brakował, a nie wydobyłby z siebie głosu, ale wróżka Niu dodała mu otuchy, pogłaskała czule i Olaf przemówił. Skłonił się przed Kolorową Królową, podziękował cudownym ptakom, zachwycił się magią wróżek i ogłosił, że wszystkie  szaliki, nauszniki i podpórki do książek, które dostał, będą jego skarbami!

Na koniec dał znak Leonowi, który podał mu plik kopert. Zapadła cisza, tylko w powietrzu słychać było cichy szum skrzydeł oddziału ważek pilnujących bezpieczeństwa. Olaf drżącym głosem, poszczekując z radości od czasu do czasu, ogłosił: Oto zaproszenia do udziału w zajęciach Uniwersytetu Wspaniałych Stworzeń! A potem odczytał listę szczęśliwców! Na sali zapanował zgiełk, każdy chciał się uczyć, żeby być tak wspaniałym jak Olaf!

Kiedy koperty odebrali już: Czubopiórka, Puszystek, Zielonak, Piskluszka, Kropaczek, Trelifiolka, Płaskuszek, Piórchotek, Czarnielot i  wiele innych wspaniałych stworzeń, w łapie bohatera pozostała ostatnia koperta. Każdy pragnął tego zaproszenia. Każdy- z wyjątkiem Kocurki, która na wszelki wypadek przysiadła obok drzwi, żeby prysnąć, jakby co. I wtedy stało się to, czego rozpieszczona Panna Kotka obawiała się tak bardzo. Olaf z wyraźnym zachwytem odczytał: Panna Kocurka… z wielu dziobów i pyszczków wyrwał się głos zawodu, a z kociego gardełka wystrzeliło wysokie: MIAAAAAU! Nie było jednak ratunku. Nad drzwiami zawisł komar Bzykulek, odcinając drogę ucieczki, a wróżka Niu błyskawicznie pochwyciła kotkę i w jednej chwili przeniosła wszystkich wyróżnionych zaproszeniami, na Uniwersytet Wspaniałych Stworzeń.

Podróż była krótka, ale Kocurkę i tak zdążyła dopaść przerażająca myśl, że czas szczęścia i nieustannego relaksu w domu wróżki Niu, dobiegł końca.

Bajka Bławatkowych Ciasteczek(Ciasteczkowe bajki 4.)

Królowa Jesiennej Wyspy miała przed sobą jeszcze spory kawałek panowania. To nie był czas na przejęcie obowiązków przez Panią Zimę. Jednak stęsknione za sobą siostry umówiły się na spotkanie w jednym z miast. Spacerowały alejkami i wesoło się nagadywały. Zima polecała miejsce na odpoczynek po pracy, a Jesień słuchała z zapartym tchem o Archipelagu Zawsze. Jeszcze tam nie była, ale zmieni to! Z radości machnęła ręką, a liście śpiące w stertach na trawnikach zatańczyły na wietrze. Gałęzie entuzjastycznie wybuchły oklaskami, a Słońce zaciekawione tym zamieszaniem chwyciło za rąbek szarej, chmurowej poduszki, na której spało i… z nieba pokropiło deszczem. Zima otrząsnęła się z chłodnych kropli, które zdążyły zamarznąć na jej sukni i spadały z brzękiem jak diamentowe paciorki. –No, dalej siostrzyczko, zawołała radośnie Jesień, zakręciła się i fale deszczu znów pogłaskały świat. Rozbawiona Zima zrobiła to samo. Jednak jej suknia prószyła delikatnymi falami śnieżynek, które zaczęły się bawić w berka z kroplami deszczu. 

Malina spoglądała przez okno. Padał deszcz ze śniegiem. Świat poszarzał. Jesień i zima nie mogą się chyba zdecydować, która powinna odejść, a która zostać… pomyślała bez entuzjazmu. Nie lubiła zimy. Za późną jesienią też nie przepadała. W ogóle nie lubiła pór roku w ich ekstremalnych wersjach. Najlepsza dla niej była złota jesień, skrząca się bielą zima, malachitowa wiosna i chabrowe lato. 

Tak, chabrowe lato… chabrowe lato… CHABROWE… Tak! Ch-a-b-r-o-w-e! Malina poderwała się ze swojego ulubionego fotela i zawirowała jak pogodowe siostry. 

I wtedy się zaczęło! 

Musi najpierw wybrać foremki! Tak! Kwiatek, serduszko i… , i… , i cukierek! Żeby było słodko. Spojrzała na Księgę, a tak zaszeleściła kartkami. Malina spojrzała. To doskonały wybór, moja droga, pochwaliła niezawodną przyjaciółkę. Przepis na ciasto z gotowanymi żółtkami pozwalał wyczarować kruche ciasteczka lekkie, złociste i wyjątkowo smakowite! Doskonałe, żeby przywołać ze wspomnień lato. Malina uwinęła się z pieczeniem raz, dwa! Wybrała okrągłe, szafirowe talerze i poukładała na nich kręgi złocistych cukierków, serpentyny serduszek i spirale kwiatków. Potem, jak wiadomo, na scenę wkroczył Zielony Pędzel, który wiedział, że jest niezastąpiony, więc trochę marudził, bo uwielbiał, kiedy ktoś mu mówił, że bez niego, ani rusz! Malina, oczywiście, zachęcała go do pracy, mówiąc, że dzisiaj będzie smarował ciastka miętowym lukrem, a to takie odświeżające! Pędzel dał się skusić i po chwili wszystkie ciasteczka lśniły jak szczyty wysokich, zawsze ośnieżonych gór. Malina czekała na tę chwilę. Lekko otworzyła pokrywę prążkowanego, szklanego słoika wypełnionego szafirowymi płatkami, które dostała od pani Bławatkowej. Zaczęła sypać je na jeszcze wilgotny lukier i nie mogła się nadziwić małym cudeńkom, jakie tworzyła. 

Kiedy ostatni ciasteczkowy cukierek dostał bławatkowy kubraczek, Malina pognała do szafy. Odszukała szafirową sukienkę i miętowe korale. Wystroiła się, zaparzyła herbatkę z chabrowymi płatkami i usiadła w fotelu przy oknie. Od bławatkowych ciasteczek bił blask, który dostrzegły siostry Jesień i Zima. Natychmiast zawołały Lato i we trzy stanęły pod oknem Maliny. Słońce zajaśniało ciepłym blaskiem i także wysunęło promień po ciastko. Malina zaprosiła niespodziewanych gości na herbatkę. Chabrowe ciasteczka znikały jak wakacyjne dni kąpiące się w Szafirowym Jeziorze. Zima zdradzała gospodyni, jak dostać się na Archipelag Zawsze, gdzie nieustannie jest piękna pogoda. Malina z wdzięczności zapakowała dla każdego gościa chabrowe ciasteczka na drogę i zaprosiła na kolejne, weekendowe łakocie. Promyczek poprosił o większe pudło ciasteczek, wspominając coś o łakomstwie Słońca… Rozbawił tym towarzystwo, bo Słonko ogłosiło niedawno, że razem z Księżycem rozpoczyna dietę CUD i ma zamiar zrzucić zbędne kilogramy. Mimo wszystko ten podstęp udał się Promykowi, bo otrzymał, oczywiście, największe pudło ciasteczek.

Bajka Rumianych Rogalików (Ciasteczkowe bajki 3.)

Cisza rozsiadła się w każdym kącie. Leżała na fotelach, zwinięta w kłębek turlała się po parapetach i podłodze. Kuchni to pasowało. Spod przymkniętych powiek spoglądała za okno. Drzewa były już spakowane na zimę. Liście jak skarby piętrzyły się w wielkich workach przycupniętych obok wysmukłych pni. Niebo poszarzało, ale Zmierzch nie nadchodził, bo stał za rogiem zajęty rozmową z zachodzącym Słonkiem. Małe Gwiazdki mogły korzystać jeszcze jakiś czas ze swojej niewidzialności, więc rozrabiały, podpływały do szyb kuchennego okna i stroiły nie najgrzeczniejsze miny. Księżyc zupełnie nie reagował na ich szaleństwa. Jak zawsze kontemplował swoją linię i przeglądach się w lustrach szyb. Wydawało mu się oczywiste i normalne, że od każdego z nich powinien otrzymać w darze komplement albo chociaż życzliwe mrugnięcie z aprobatą dla kolejnej zmiany w jego wyglądzie.

Kuchnia też przyglądała się rogalowemu Księżycowi. Westchnęła na myśl o cudownym zapachu drożdżowych rogalików z serem albo domową marmoladą. I lukrem, oczywiście. Stary Kredens chyba umiał czytać w myślach, bo odezwał się nie wiadomo do kogo właściwie: -U mojego dziadka na Mazurach na rogale z lukrem mówili >>szneki z glancem<<, to było takie tajemnicze, ekstra, po prostu! Kuchnia zamrugała światełkami wyciągu: –Muszę przyznać, że potrafisz mnie zawsze zainspirować, Kredensie! –Staram się, zamruczał Kredens i z zachwytem obserwował, jak Kuchnia płynnym ruchem wyciąga stolnicę, makutrę, ustawia Robot i z kolejnych tajemniczych torebek wsypuje do niego składniki. –A niech mnie! Czyżby szneki… - Oczywiście! Radośnie odkrzyknęła Kuchnia i uchyliła okno, przez które do wnętrza wpadła hałastra radosnych Gwiazdek przezroczystych jak złociste lizaki. 

Gwiazdki wiedziały, co robić. Kuchnia uchylała kolejne drzwiczki, a one wyciągały słoje z marmoladą w kilku smakach, małe słoiczki z bakaliami, pudełko z serem, który drzemał w lodówce i oczyśćcie zielony pędzel do smarowania ciastek. Kiedy Robot zameldował wykonanie zadania, a ciasto wyrosło, pan Wałek równiutko je wywałkował. Gwiazdki mogły już, z chichotaniem i paplaniną o tajemnicach Pierzastych Chmurek, zwijać kształtne rogale, ukrywając w środku pyszne nadzienie. Każde ciastko otrzymywało błyszczący makijaż i już mogło oczekiwać na wyrośnięcie. 

Gwiazdki, mając chwilkę, zaczęły szukać kłębków Ciszy, które widziały zza szyb na parapetach, ale chyba poturlały się gdzieś pod Kredens, bo nigdzie nie mogły ich znaleźć. Niestety, nie miały czasu na dalsze poszukiwania, bo wyrośnięte rogale rozpoczęły wymarsz do piekarnika. Włożyły ciemne okulary i pergaminowe kapelusze, jak to na plażę:) 

Po dobrej chwili, na wielkim półmisku zaczęły piętrzyć się polukrowane i posypane chrupiącymi orzeszkami, skórką pomarańczową i urażonymi ziarnami, rumiane półksiężyce. Nie da się opisać cudownego zapachu, który splatał ze sobą szczęście, radość, spokój i aromat święta. 

Kuchnia uchyliła znów okno i zaprosiła na degustację Księżyc wraz z jego dworem. Zrobiło się uroczyście. Kredens wyszukał najbardziej elegancką i srebrzyście brzęczącą zastawę. Każdy miał swoje miejsce. Nawet Cisza ukryta w kątku wyciągnęła smukłą dłoń po pyszny smakołyk. Starczyło dla wszystkich. Kuchnia była dumna i szczęśliwa. 

Gdy niebo włożyło granatową pelerynę, goście odpłynęli, a Kuchnia jakoś tak magicznie zrobiła porządki, zbierając wszystkie zabłąkane okruszki. 

Późnym wieczorem Malina wróciła do domu, pomyślała, że nigdzie nie pachnie tak pięknie, jak u niej, i że od rana chodzą za nią pyszne, rumiane rogaliki, więc będzie musiała je niedługo upiec. Kuchnia westchnęła: -Tylko nie dziś, na Boga!

Bajka Kocich Oczek (Ciasteczkowe bajki 2.)

Kocurka wylegiwała się na oparciu wielkiej kanapy. Powoli wodziła oczami za Maliną, chyba najbardziej znaną mieszkanką Ciasteczkowej Wyspy. Nie mogła się zorientować, co właściwie będzie się dzisiaj działo, więc nerwowo ziewała, ukazując ostre zęby pozbawione lewego, górnego kła. Kiedy zobaczyła, że Malina zmierza do kuchni, całkowicie się załamała. Nie lubiła słodyczy. -Ciastka! Też coś! Ani się tym najeść nie można, ani nawet ucieszyć! Niewypał! 

-Piesku! –zawołała Malina. -No jasne, pewnie myśli, że się ruszę! Nic z tego! Nie jestem żadnym Pieskiem! Jestem Fopa! Tak właśnie! Słyszałam przecież, jak Malina mówiła do kogoś przez telefon: -Mój Pies, to Fopa!. Czy może jakoś tak inaczej przeciągała: Foopaa- czy coś. Wtedy rozległo się znowu: -Piesku! I coś jakby odgłos wsypywanych do miski chrupek. –Ach, cóż, może jednak zajrzę do kuchni, westchnęła z udawaną rezygnacją Kocurka. 

Już od progu zobaczyła wielką, magiczną księgę ciasteczkowych receptur Maliny. Zanim się zorientowała, pani pochwyciła ją na ręce, podeszła do okna i popatrzyła nachalnie wprost w jej zielone oczy. -Tak, stwierdziła z absolutną pewnością. -okrąglutkie, ze źrenicami jak czarne, kosmiczne dziury! Kocurko, dzisiaj będą ciasteczka dla ciebie: KOCIE OCZKA! 

I WTEDY SIĘ ZACZĘŁO! 

Zanim kocurka zdążyła się otrząsnąć, uładzić futerko i zastanowić, co się właściwie stało, rzędy okrąglutkich ciasteczek czekały już na włożenie do piekarnika, ułożone na blaszkach w równych rzędach. Malina w części z nich wycinała małe dziurki. 

Kocurka postanowiła skupić się na chrupkach, jednak nie mogła jeść, przejęta SWOIMI CIASTECZKAMI. Wskoczyła na parapet kuchennego okna i obserwowała Malinę. 

Gdy pierwsza blaszka wyjechała z piekarnika, wokół rozsnuł się słodki, maślany zapach, był rozleniwiający i taki, że chciało się ułożyć na miękkiej poduszce i rozmyślać o wyprawie na Koci Archipelag. Jedno ciasteczko spadło na podłogę i poturlało się pod wiklinowy, szary fotel. Zanim Malina podniosła je z podłogi, krzyknęło do kocurki: -Hej! Jak się masz, fajnie tu jest? Jakieś rozrywki? Kocurka nie zdążyła zebrać myśli, a już Malina odłożyła ciasteczko do małej miseczki na półce. Potem ułożyła po prawej stronie ciasteczka bez dziurki, a po lewej te z dziurką, Pośrodku zajął honorowe miejsce słój z powidłami węgierkowymi, zrobionymi przez Malinę nie tak dawno ze słodziutkich śliwek, które przywiozła z Jesiennej Wyspy. 

Ciasteczka niecierpliwie czekały na sklejanie. Wierzgały jak młode źrebaki, podskakiwały i pokrzykiwały do siebie, dobierając się w pary. Malina wzięła pierwsze i nałożyła sporą porcję powideł. Ciasteczko zachichotało. Kiedy zobaczyło, że ręka wysuwa się po ciastko z dziurką, które trochę się przypiekło, krzyknęło: -Hola, hola, moja para to trzecie w piątej kolumnie liczonej od prawej! Proszę! Ręka zawahała się, ale szybciutko odnalazła złocistą parę i przyłożyła nim warstwę powideł. Zanim Malina sięgnęła po kolejne ciastko, zwróciła się do kocurki: -Musisz mi pomóc w dobieraniu par, wskakuj na fotel i do dzieła! Kotka oniemiała. -O matko! To tak, jakbym sama piekła te kocie oczka! Ekstra! Potem wszystko potoczyło się bezproblemowo. Kocurka łapką wskazywała pary. Ciasteczka wołały do niej, żartowały, było cudownie, domowo i chyba smacznie. 

Nagle praca dobiegła końca. Szeregi ciastek skurczyły się o połowę i zajęły się rozmowami o pieczeniu i złocistych odcieniach. Kocurka spojrzała na nie z góry. –O rany! Naprawdę wyglądają jak wytrzeszczone oczy mojej ciotki Buraski! Takie samiutkie! Patrzyła jak zaczarowana na płynne ruchy dłoni uzbrojonych w zielony pędzel. Malina zdobiła ciasteczka polewą czekoladową w brązowej i mlecznej wersji. Szeregi ciastek zaczęły upodobniać się do pręgowanego, czarno białego futra wuja Burasa. –Wypisz, wymaluj- wujek! cieszyła się kocurka. 

Kiedy ostatnie ciasteczko przywdziało biały, czekoladowy kożuszek, kotka pomyślała: -Szkoda, że nie lubię słodyczy…są naprawdę przepiękne i pachnące! Ale to nie był koniec. Malina wyjęła słoiki z rodzynkami, miechunką, kandyzowanymi wiśniami, żurawiną i orzechami laskowymi. Sprawnie i z gracją układała w każdej dziurce magiczny dodatek. Ciasteczka otworzyły oczy! Naprawdę! Niektóre puszczały oczka do kocurki, inne przesyłały całusy Malinie. Kiedy wylądowały na wielkiej, srebrnej paterze, zaintonowały znany wszystkim hymn słodyczy: „W cukrowym świecie, nikt nas nie zgniecie”. 

Malina ułożyła przed kocurką talerzyk, na którym znalazły się wszystkie rodzaje ciasteczek do degustacji. Kotka pomyślała: -Tyle wysiłku dla mnie, trudno, głupio odmówić… i polizała ciastko z białą czekoladą. Było pyszne… chrupiące, delikatne, pachnące śmietanką i wanilią, ale nie za słodkie. Potem skupiła się na tym z wisienką, na tym z chrupiącym orzeszkiem, na tym z miechunką na tym… i zanim się obejrzała, wylizywała okruszki z talerzyka. 

Malina uśmiechnęła się i szepnęła: - Od dawna chciałam ci powiedzieć, że jesteś ciasteczkowym Pieskiem:)

Bajka Fioletowa Weekendowa (Kolorowe bajki 8.)

Fioletowa Bajka przybyła tu zaledwie wczoraj. Patrzyła na otaczający ją świat ze zdziwieniem. Nigdy nie widziała nic podobnego, a przecież widziała wiele, a jeszcze więcej sobie wyobrażała. Rozejrzała się za jakimś wygodnym miejscem, w którym mogłaby odpocząć. Długa podróż bardzo ją wyczerpała. Puszyste krzaki lawendy od razu to dostrzegły. Postanowiły się przywitać w najlepszy sposób, jaki przyszedł im do głowy. W okamgnieniu splotły bujany fotel i zawołały: -Zapraszamy! Fiołkowa nie wahała się ani chwili. -Cześć, dzięki! Powiedziała całkiem swobodnie, jakby miły gest lawendy był czymś zupełnie oczywistym. To było super! Lawenda lubiła szczerość i fałszywe komplementy ją drażniły. 

Fioletowa odetchnęła z ulgą, kołysząc się, spoglądała na poranne niebo pomalowane delikatnymi liliowymi pociągnięciami tęczowego pędzla. Spojrzała na swoją poszarzałą sukienkę, a potem rozejrzała się wokoło. Od razu dostrzegła ametystowe dzwonki i delikatne kąkole, które wlepiały w nią paciorki swoich czarnych oczu. Skinęła na nie i zachęcająco szepnęła: -Mogę prosić… Kwiaty natychmiast usadowiły się w falbanach spódnicy i na bufiastych rękawach przybladłej bluzki. Chichotały przy tym pełne oczekiwania, co będzie dalej. Fiołkowa uśmiechnęła się i głośno, by wszyscy wokół usłyszeli, stwierdziła: -Fioletowa Bajka- to tak oficjalnie brzmi. Mówcie mi Lila, tak, Lila. Zapanowała euforia, jeszcze żadna bajka nie była taka miła i bezpośrednia. Chyba Lilia nadaje się na przyjaciółkę od serca. Wysmukłe lilie poczuły się wyróżnione. Od razu pochyliły się i splotły nad swoją prawie imienniczką obszerny, przewiewny parasol. Parasol, dodajmy- pachnący! 

Fioletowy Ktoś zamyślił się. Ledwo przybyła, a już jest królową! Ciekawe, ile czasu zajmie jej znalezienie czaroidowego kwiatu i odkrycie jego mocy. Lila nie przestała zadziwiać nowych przyjaciół. Ponieważ tęskniła za swoją ulubioną psinką, bujała się w fotelu i wyobrażała sobie, jak piesek wdrapuje się na jej kolana. Niespodziewanie usłyszała skomlenie, otworzyła oczy i wybuchnęła śmiechem. Przed nią stał jak żywy jej czworonożny przyjaciel. Futerko miał bardziej puszyste niż zwykle i zupełnie ametystowe. Sierść błyszczała lekko różowym blaskiem i przez to pies wyglądał, jakby unosił się w powietrzu. Lila wzięła go na ręce i pierwszy raz pomyślała, że będzie dobrze.

Pod wieczór postanowiła urządzić przyjęcie powitalne, w końcu spotkało ją tu tyle życzliwości. Miała już wprawę w tworzeniu nowych rzeczy z wyobraźni, więc wyczarowanie pyszności, dekoracji i niespodzianki było bajecznie łatwe. Czuła się lekko i jakoś świeżo. Przymykała oczy i chmury kolorowych motyli spływały na wszystko wokół tak, że cały świat drżał i falował delikatnym pięknem. Niepokoiło ją tylko, że na niebie ukazywały się od czasu do czasu dziwne brązowe gwiazdki. Mogłaby przysiąc, że wyglądały jak anyż gwiaździsty. Ale tu, w liliowym świecie? Na niebie… niemożliwe, zresztą, po co- myślała. 

Jednak Lila nie myliła się. To były statki dyplomatyczne z archipelagu Anyż. Zwiadowca Nyż zmierzał właśnie na nową wyspę Kolorowej Królowej. Fiołkowa twórczość Lili przyciągnęła jego uwagę, bo jeszcze nie widział w nigdy takich wybuchów wyobraźni. Pomyślał, że w drodze powrotnej skręci tam i się przywita.

Nadszedł wieczór, zebrani goście próbowali ciasteczek z lawendą, sałatki z owocami granatu i płatkami róż, a także tęczowych koktajli wymyślonych przez Lilę. Gdy rozbłysły świetliki, Lila wstała, przymknęła oczy i wraz z jej westchnieniem przed jej nowymi przyjaciółmi zmaterializowała się prawdziwa scena. Wszystkie motyle utworzyły aksamitną, nieziemsko mieniącą się kurtynę. Świetliki zbiły się w świecącą kulę i jak reflektor oświetliły deski. Nastrój był uroczysty. Zwiedzeni falbanami i bufkami Lili, zebrani oczekiwali arii albo lirycznej ballady. Niespodziewanie jednak na scenę wbiegła postać w ciemnych okularach, z króciutkimi włosami, ubrana w minispódniczkę z wczesnych wrzosów i utkaną z ametystowej mgiełki tunikę. Rozległa się dynamiczna muzyka. Lila energicznie przemierzała scenę i śpiewała:

Jest bardzo, bardzo fioletowo,

Ametystowo i Liliowo,

Muzyką cały świat tu brzmi,

Dobrze mi, ach, jak dobrze mi!

Zapanował entuzjazm. Wszyscy tańczyli, wywijali listkami, pędami i gałązkami, wkładali ciemne okulary, no i śpiewali z tą niezwykłą przybyszką. Muzyka niosła się w dal. Planety szalały. Statki powietrzne zmieniały kurs, by być bliżej boskiego koncertu. Gwiazdki przepychały się, by mieć najlepsze miejsce na nadpływających zewsząd chmurkach. Wszystko w Archipelagach Szafirowego Jeziora pędziło na spotkanie z muzyką Lili. Konieczna była wreszcie interwencja Kolorowej Królowej, bo przecież mogło dojść do jakiejś kolizji. Na szczęście, w pobliżu był oddział gołębi pocztowych, które błyskawicznie zaczęły kierować ruchem i niebezpieczna sytuacja została zażegnana.

Lila była zachwycona. Wystarczyło, że zaśpiewała pierwszą nutę, a już cała piosenka była gotowa. To było boskie! Jak to zwykle bywa ze świetnymi imprezami, kiedy już cały świat stał się muzyką, koncert dobiegł końca. Wśród braw i wiwatów, świetliki ofiarowały Lili kosz słodkich winogron ozdobiony wielką fiołkową kokardą z połyskującą zawieszką w kształcie kwiatu powojnika. 

Fioletowy Ktoś oniemiał. A niech mnie! Już go ma! Po jednym koncercie. Ów kwiat był największym skarbem Archipelagów, magicznym czaroidem, obiektem pragnień wszystkich wróżek i magów. Lila nawet się nie domyślała, jaka stała się ważna i potężna w tym świecie.