Bajka telefonu Kocurki (Kocie bajki 5./Telefoniczne bajki 6.)

Pani Kotka szykowała się do dalekiej podróży już od jakiegoś czasu. Piłowała pazurki, dbała o linię i stale biegała za Niu, wymuszając szczotkowanie futerka.

Wszyscy obserwowali te ceregiele zza liści paprotki, zza szafki kuchennej, zza framugi, zza komody… byli przecież zza… Nawet nie pomagali. Zupełnie. Niech się zbiera jak najdłużej. Ma tyle zajęć. Zejdzie jej. Na pewno.

- A co z telefonem? – rozległo się nagle. Trudno stwierdzić, kto zapytał. Każdy przecież mógł.

- Aaaa… Telefon… No przecież… Mam… Mam… Trzeba wystukać: Miau - Niau – Niaaau

- I już.

- Acha! No tak!

Trudno stwierdzić, kto odpowiedział. Każdy przecież mógł.

Jednak to nie numer komórki okazał się wyjątkowy… Wyjątkowe okazały się skrzydła. Oczywiście! S-K-RZ-D-Ł-A! Połyskiwały tak jakoś smoczo, wcale nie kocio! Absolutnie pasowały do wielkich muszych okularów, słomkowego kapelusza i błyszczącej czerwonej walizki z długą wysuwaną rączką.

Wyszykowana do drogi Pani Kotka - niczym Szczerbatek - wzbiła się pod sam sufit, zamigotała, pokręciła się jak Niu, zawołała: - No to pa! I tyle ją wszyscy widzieli.

Ktoś szepnął, że spieszyła się tak na spotkanie z psem CD, który od jakiegoś czasu podróżował dookoła świata.

Bajka smoczej podróży (Smocze bajki 11.)

Cała Smocza Wyspa brzęczała, błyszczała jęzorami ognia i aż drżała od galopów jej najmłodszych mieszkańców. Smofesor sam nie radził sobie z tą rozbrykaną gromadką, więc Kolorowa Królowa przysłała mu do pomocy słynnego podróżnika – smoka Tymona, który znał tysiące ciekawych historii i zabawy z najodleglejszych Archipelagów Szafirowego Jeziora. Był także miłośnikiem książek. Gdy dowiedział się, że będzie współpracował ze słynnym Smofesorem i pomoże w nauczaniu Antka - nowego smoka bibliotecznego, nie wahał się ani chwili. Spakował do podróżnej torby, podręczny zestaw do transportu członków dalekich wypraw, lornetkę, kilka ksiąg i nie zwlekając, wyruszył.

I tu właśnie rozpoczyna się nowa smocza historia.

Tymon bardzo szybko zaprzyjaźnił się ze wszystkimi mieszkańcami Smoczego Drzewa, ba, nawet całej wyspy. Wełnianki wprost za nim przepadały. Gdy nadchodził zmierzch, wszyscy gromadzili się na polance przy kardikowym zagajniku i słuchali opowieści Tymona o niezwykłych światach i zwyczajach ich mieszkańców. Najmłodsze smoki uwielbiały opowieści o ludzkich wakacjach. Smoczy podróżnik niezliczoną ilość razy musiał opowiadać o planowaniu wypraw, pakowaniu, wyjazdach nad morze, w góry, nad jeziora i na pustynie. Smoki były pewne, że to tylko zwykłe bajki, ale wszystko się zmieniło wraz z pojawieniem się na Smoczej Wyspie Sebastiana zwanego Sebą.

Ten niezwykły Ziemianin przybył na wycieczkę nad Smoczą Wyspę i zawołał do latających, małych smoków:

-Hej, chłopaki, zabierzcie mnie ze sobą, tak bym chciał poznać waszą wyspę. Proszę! Smobas, który nosił teraz dorosłe imię Tobiasz, pokręcił przecząco głową, ale gdy odleciał, ni stąd, ni zowąd pojawili się Antek i Gromuś – smok burzowy.

-Wskakuj, wrzasnął Antek, więc Seba nie namyślając się ani przez chwilę, przeskoczył burtę gondoli i zniknął na smoczym grzbiecie wśród ognistych smug tańczących smoczyc.

Co to się działo! Szafirnet dudnił, a pocztowe gołębie lądowały jeden po drugim. Kolorowa Królowa na prośbę ludzi poleciła zorganizować ekipę poszukiwawczą, więc kto żyw szukał zaginionego Sebastiana. Antek i Gromuś początkowo mieli ubaw, ale gdy zobaczyli, że wszyscy się martwią, opowiedzieli co i jak Tymonowi i Smofesorowi. To, co usłyszeli, nie było miłe. Po jakimś czasie, Kolorowa Królowa przysłała wiadomość, że w ramach przeprosin zaprosiła na swój dwór rodziców Sebastiana i jego małego braciszka, więc na czas ich wizyty, Seba może pozostać na Smoczej Wyspie.

Ta wiadomość spowodowała wybuch entuzjazmu. Małe smoki szalały z radości. Nigdy nie przebywał u nich na dłużej taki mały Ziemianin! Były bardzo ciekawe, czego się dowiedzą o ludzkim świecie.

Już pierwszego wieczoru smoki i wełnianki zasypały Sebastiana pytaniami. Chciały wiedzieć, czy ludzie naprawdę wyjeżdżali kiedyś na wakacje. Sebastian zdziwił się.

-Jak to wyjeżdżali! Przecież cały czas wyjeżdżają! Ja z rodzicami i z Fabianem też wyjeżdżamy na wakacje! Latem i zimą! I to było wyznanie, które pociągnęło lawinę! Smoczki zapragnęły wakacji! Natychmiast! Tak jak ludzie!

Tymon zwołał smoczą starszyznę i zaprosił na naradę Sebastiana. Długo się naradzali. Przyglądali się planom smoka podróżnika, słuchali Seby, który opowiadał i pokazywał jakieś obrazki w ziemskim Internecie, a smoki kiwały głowami i co jakiś czas wysyłały gołębie do Kolorowej Królowej.

Kolejnego dnia zapadła decyzja. Królowa podarowała smokom Wakacyjną Wyspę! Początkowo wszyscy mieli się tam udać archipelavią, ale Sebastian podpowiedział, że przecież mają skrzydła, więc mogą polecieć. Będą mogli podziwiać bajeczne widoki.

Tak się też stało. Tymon spakował torbę podróżną, w której zasiadły też najmłodsze smoczki. Wykorzystał też swój podręczny zestaw do transportu członków dalekich wypraw. Zmieścił na nim wszystkie smocze domki. Leciał tak żwawo, jakby bagaże, które dźwigał były zrobione z gołębiego puchu. Towarzyszyły mu zachwycone wyprawą smoczyce i cały korowód mieszkańców Smoczego Drzewa.

Tylko wełnianki zdecydowały się na podróż archipelavią, więc były na miejscu długo przed smokami i zdążyły wybrać sobie najlepszą trawiastą łączkę blisko cienistego zagajnika, groty skalnej i kryształowego źródełka.

Bajka Elips i Paraboli Weekendowa (Kształtne bajki 8.)

Państwo Elipsowie przygotowują się do urlopu. Całe trzy tygodnie spędzą nad jeziorem. Ich małe parabole nie mogą od tygodnia zasnąć, bo marzą o pływaniu łódką, rowerem wodnym i wypuszczaniu do jeziorka ryb złowionych przez tatę. Każdy domownik spakował już swoje rzeczy. Mama Elipsowa nie zapomniała o zapasach zeszytów, kredek, ołówków i cyrkli, które są dla ich rodzinki tym, czym baterie dla samochodu zdalnie sterowanego. W niedzielę wieczorem został sprawdzony sprzęt do pływania. Na półce samochodu wylądowały czapki z daszkiem dla maluchów. Dla każdego po dwie, żeby obydwa wierzchołki paraboli były osłonięte przed słońcem. Właściwie mieli ruszać w poniedziałkowy ranek, ale nic już nie było do zrobienia, więc zapadła decyzja, żeby wyruszyć późnym, niedzielnym popołudniem. 

Dzieci państwa Elipsów- bliźniacze parabole Ella i Sis od razu zaczęły obserwację mijanego świata. Były nieco zdziwione, że niby lato, a większość przydrożnych drzew pożółkła całkiem jesiennie. Przez jakiś czas jechali wzdłuż linii lasu. Żadnej wsi na horyzoncie ani miasteczka. Tylko las i las. Nuda. Aż nagle parabolki odwróciły się gwałtownie i podniosły krzyk: -Tato, tato! Zatrzymaj się! Teraz! Prosimy! Pan Elipsa niepewnie spojrzał na żonę, ale ta też nie wiedziała, co się dzieje, więc samochód zatrzymał się na poboczu. Dzieciaki natychmiast wysiadły i zaczęły nawoływać tak, jak woła się psinki lub inne miłe zwierzątka. Po chwili przy dzieciach szalał nieduży piesek. Był jedną, wielką radością. Skomlał, popiskiwał, pełzał nad samą ziemią, a jego ogon tańczył jakiś taniec techno w najdziwniejszych pozach. 

-Mamo! Tato! On tu jest sam! Nie ma żadnej drogi do wsi ani samochodu, którym mógłby przyjechać. –Weźmy go! –Weźmy! – Weźmy! –Prosimy! Bardzo prosimy! Piesek chyba czuł, że ważą się jogo losy, bo tuptał łapkami cichutko, rozpłaszczony jak naleśnik. Pan Elipsa schylił się i znalazł przy obroży niespodziewanego przerywacza podróży mały, zakręcany imiennik, a w nim karteczkę z napisem: Maksio. Nic więcej, żadnej informacji, nazwiska właściciela, numeru telefonu, nic! -No cóż, chyba nie mamy innego wyjścia, musimy go zabrać, obawiam się, że nie znajdziemy jego właścicieli. –Tak! Hura! Hura! Tak! –Dziękujemy!- wrzeszczały parabolki. Po chwili piątka podróżników ruszyła w dalszą drogę. 

Wakacje nad jeziorem w towarzystwie Maksia okazały się niezwykłe. Piesek miał dar wyszukiwania atrakcji. A to znalazł dziurę w wypożyczonej łódce, a to zobaczył kaczkę zaplątaną w starą sieć wśród tataraków, a to jak nikt przynosił piłkę wrzucaną do wody, a to znowu znalazł zgubioną czapkę Elli, a to… i tak dalej. Państwo Elipsowie wypoczywali jak nigdy. Ani razu nie usłyszeli: –Nuda! –Co porobimy? –Mamo, chodźmy gdzieś! -Róbmy coś! Mamo! Tato! 

Parabolki były pełne energii. Od rana ślizgały się na zjeżdżalniach, grały w piłkę, skakały na skakance, pływały w płytkiej, ogrodzonej zatoczce, układały albumy zdjęć i obowiązkowo szczotkowały puszyste, żółto-złote futerko Maksia. Wieczorami tańczyły jak natchnione, a Maksio poszczekiwał do rytmu i kręcił piruety za sowim ogonkiem. Dzieci były jak zaczarowane. Wszystko im się udawało! Jeśli szły szukać wiewiórek, od razu je znajdowały i mogły robić zdjęcia. Jeśli chciały poobserwować sarny, można było być pewnym, że zgrabne panny przedefilują wzdłuż polany i zapozują do zdjęć. Takiej ilości sfotografowanych kwiatów, ptaków i niezwykłych miejsc ani dzieci, ani nawet państwo Elipsowie po prostu nie widzieli dotąd! Ba! Nawet nie wiedzieli, że niektóre z nich istnieją! A wszystko to dzięki Maksiowi, który był psim Sherlockiem Holmesem po prostu. 

Ella przysięgała, że widziała, jak piesek mamrotał jakieś zaklęcia w psim języku. Sis potwierdzał, że to możliwe. Rodzice kiwali radośnie głowami. Dla nich znaleziony i przygarnięty przyjaciel naprawdę był czarodziejem.