-A bo ja wiem… mówią, że przepracowana była. Pragnęła
kontaktu z naturą…
-Serio?
-No.
-To ok, ale żeby różowe kwiatki… i to do czerwonych szpilek…
-Ty, Smobas, a może zrzucimy się dla niej na jakieś trapery!
-Czerwone?
-Oj weź, wygodne przecież!
-Dobra myśl!
-A nie obrazi się?
-Czy ja wiem, mecenaską jest, trudno przewidzieć...
Kocurka była absolutnie pewna, że Smobas i Znikuś plotkują o niej-
sławnej asystentce mecenas Szpileczki. Była już wyczerpana tym plewieniem odrastających chwastów, spryskiwaniem trawnika i sprzątaniem segregatorów, które zamyślona Szpileczka
zostawiała w całym ogrodzie, a altanę to zupełnie nimi zastawiła. Widok
leniących się smoków od razu przywiał do niej myśl, że przecież żal, żeby taki
potencjał smoczej siły - do tego skrzydlatej - się marnował, więc postanowiła to
natychmiast zmienić.
-A wy co, panowie, już weekend? We wtorek?
-A ty co, chcesz dołączyć panno Kocurko?
-Chętnie, ale najpierw muszę przejrzeć dokumentację do nowej
umowy z Cyfryzatorem Koronnym, który ma na waszej wyspie urządzić wielki park
ziemskich, komputerowych rozrywek. Ale to tajemnica, więc…-ciiii, nikomu ani
słowa…
Smobas poderwał się na równe skrzydła, a Znikuś kilka razy
zamigotał pasmowo. Spojrzeli na siebie i wszystko było jasne.
-Ej, panno Kotko, my w zasadzie chętnie pomożemy. Nuda nas
po prostu zabija.
I w ten oto sposób Kocurka zdobyła dwóch pracowników, którym
nie dawała chwili wytchnienia. Gdy już nadarzała się okazja, żeby smoki mogły odpocząć
i rozejrzeć się za tajnymi planami, wyskakiwało nowe zadanie. I tak w kółko.
Szpileczka doskonale widziała, co wyczynia jej asystentka,
ale nie miała zamiaru przeszkadzać kociej poczwarze w radzeniu sobie z
nadmiarem obowiązków. Poza tym, nie miała do tego głowy. Przybyła tu przecież z
tajną misją, o której wiedziała tylko Kolorowa Królowa i ona- Szpileczka.
Większość nocy poświęcała na pracę, a w dzień pielęgnowała ogród. Upodobała
sobie różowe malwy. Były dumne i dobrze się czuły w grupie. A ona była absolutną
solistką i chyba to przeciwieństwo tak jej się spodobało.
Mieszkańcy Smoczego Drzewa nie zakłócali jej spokoju, ale
wiedziała dobrze, że przyglądają się jej z uwagą. Pewnego piątku, gdy Szpileczka
robiła sobie selfi na tle ściany malw i myślała, że warto by się zdrzemnąć
przed nadchodzącymi godzinami pracy, coś zasłoniło jej światło i w szumie
smoczych skrzydeł na wprost jej altany wylądowały trzy roześmiane
smoczyce.
-Cześć Szpileczko, przyleciałyśmy się zaprzyjaźnić- wypaliła Niuńka i to dosłownie, osmalając przy tym pień dorodnego miziuka.
-No- dodała inteligentnie Malina.
-Mamy wszystko, co potrzeba – zakończyła Lilka.
-Ale w zasadzie to czegoś potrzeba? -wyjąkała oszołomiona
Szpileczka.
-Nawet nie wiesz czego i jak bardzo! -dodała Niuńka i
błyskawicznie rozłożyła pokaźny stolik, na którym, nie wiedzieć skąd, zmaterializowały się tony kosmetyków. A potem, to się dopiero działo! Pazurki,
polerowanie łusek, kręcenie ogonów, wybielanie kłów, przymierzanie szpilek!
Mecenas miała ich 123 pary i wszystkie w odcieniach czerwieni. Oj… A do tego
smoczyce potrafiły sprawić, że każda para dopasowywała się do rozmiaru stóp-
mierzącej!
Zapadał zmierzch, a po wyspie niosło się echo radosnego
śmiechu czterech smoczyc. Kiedy księżyce oświetliły ogród, Lilka dała hasło do
odlotu. Malina przysiadła na dachu altany i czekała na przyjaciółki. W pewnej
chwili spadająca gwiazdka wpadła jej do oka. Smoczyca zawyła, wystrzeliła w
górę, ale że oko piekło i łzawiło, wpadła
w korkociąg i jak długa runęła na dach altany. Z potężną siłą wpikowała do środka
i uderzyła w drewnianą podłogę, która zatrzeszczała i załamała się pod nią.
Gdy przyjaciółki przedarły się do środka, zamarły ze
zdumienia. Pod podłogą altany była mała piwniczka a w niej trzy stare,
zakurzone, opieczętowane królewskimi pieczęciami skrzynie, na których właśnie
wylądowała spadająca Malina.
-Dziewczyny! Ależ to odkrycie mojego życia! Dzięki! Od
tygodni szukam najmniejszego choćby śladu tych skrzyń- wyszeptała oszołomiona i
wzruszona Szpileczka!
Jednak nowe koleżanki nie podzielały jej entuzjazmu.
-Chwileczkę? Co ty mówisz? To ty nie odpoczywasz u nas, nie
poświęcasz się pielęgnowaniu ogrodu? -wyjąkała Malina?
-Oszukujesz nas? No powiedzmy to otwarcie- kłamiesz po
prosu! -nie na żarty rozzłościła się Lilka.
- A my tu do ciebie z lakierem na dłoni… z polerką… ach… daj
żyć…- zachlipała Niuńka. Kiwnęła na przyjaciółki i tyle je Szpileczka widziała.
Tajemnicze skrzynie uratowały podobno jakąś ważną misję
międzygalaktyczną. Szpileczka wyjechała. Niektórzy mówili, że każdego weekendu
wraca do swojego tajemniczego domu w Zaułku Malw, jak nazwali jej posiadłość mieszkańcy Smoczego
Drzewa. Podobno też, co piątek zostawia pod drzwiami niedoszłych przyjaciółek eleganckie pudła z nowymi szpilkami, ale nikt nie widział, by smoczyce je zakładały.
-Będzie dobrze -pociesza Szpileczkę kocia poczwara. Trzeba
tylko poczekać kilka dekad, aż im złość minie.
