Czikczirik wydawał się niepozorny. Był niewielki, błękitny czubek na jego głowie nie dorównywał innym, a kropki na piórkach gdzieniegdzie rozmazywały się nieciekawie. Większość ptaków mijała go obojętnie, a niektórzy nawet nie odpowiadali: Cześć. Większość mieszkańców Wyspy nie wiedziała, że pan Czikczirik jest dalekim krewnym państwa Słowików. On sam niechętnie się tym chwalił. Żył sobie spokojnie, dużo podróżował i zupełnie nie miał przyjaciół. Gdy wracał z wojaży do domu, lubił bujać się na hamaku w ogrodzie i rozmyślać.
Przez otwarte okna niosła się wtedy po wyspie słodka melodia za melodią, a każda z nich miała niezwykłą moc przywoływania pozytywnych myśli i nietuzinkowych pomysłów. Okoliczni mieszkańcy wprost ją uwielbiali.
Pewnej miłej niedzieli, kiedy to Czikczirik pakował walizki do autolotu Trelifiolki, podfrunął do niego pan Zielonak i zagadnął:
-Jaka szkoda, że sąsiad już wyjeżdża, my z żoną nie możemy się nadziwić, jak ta muzyka, której pan słucha, szybko usypia naszą pisklusię! Szukaliśmy nawet w Szafirnecie, ale nie udało nam się jej znaleźć. Może mógłby sąsiad podesłać link albo może pożyczyć płytę?
Czikczirik wydawał się być zdumiony. Wyglądał, jakby się dziwił, wstydził albo przeżywał coś jeszcze dziwniejszego.
-Ja…, ja naprawdę niczego nie słucham…
- Oj, sąsiedzie, przecież my naprawdę słyszymy tę pańską muzykę! To jakaś tajemnica, czy coś?
-To żadna tajemnica, ja sobie tak tylko nucę dla przyjemności…
-Nucę? To pan tak śpiewa? Naprawdę? No nie mogę…
-No tak, naprawdę, więc nie podeślę linku ani też nie pożyczę płyty… przepraszam, ale Trelifiolka za długo już na mnie czeka. Do widzenia.
-Do widzenia. -odpowiedział oszołomiony pan Zielonak.
Czikczirik nie wracał tym razem jakoś dłużej niż zwykle, więc w Teatrze zwołano naradę. Pan Zielonak opowiedział, co się wydarzyło.
-Mamy prawdziwy talent na kosmiczną skalę!- zawyrokowała Lisia-Alisia.
-Prawda! -krzyknęły chórem ptaki. Długo się naradzały, w końcu napisały petycję do Kolorowej Królowej i gdy Czikczirik wrócił, miały dla niego niespodziankę, która doprowadziła skromnego śpiewaka do łez. Otóż, Królewski Teatr Radości „U Płaskuszka” zyskał, za sprawą Królowej i Wróżki Tysiąca Emocji, najnowocześniejsze studio nagrań. Na wyspę przybyli też fachowcy-artyści, którzy mieli je prowadzić.
I tak oto został odkryty talent, któremu nikt nie był w stanie dorównać. Płyty z muzyką Czikczirika rozchodziły się w astronomicznych nakładach, koncerty gromadziły niespotykane rzesze słuchaczy. Było także coś jeszcze. Kojące melodie sprawiły, że oddziały porządkowe ważek nudziły się jak mopsy! Bajkanie złagodnieli, więcej się uśmiechali, zawsze potrafili przeprosić i wybaczyć, nie nosili urazy i zawsze najpierw myśleli, a potem mówili…
Pan Sztachetka wyrokował nawet, że to Kolorowa Królowa celowo wysłała Czikczirika na Ptasią Wyspę, bo wiedziała, że jej cudowni mieszkańcy odkryją szybko jego talent. Czy tak było? Może i tak. Któż to wie? Nie można tego potwierdzić ani tym bardziej temu zaprzeczyć:)